دروازه بان اسبق تیم ملی
یکی از بهترین های تاریخ فوتبال ایران به حساب می آید و «عقاب آسیا» و
«دست های مطمئن» از القاب او است. عابدزاده از محبوب ترین چهره های ورزشی
ایران به حساب می آید و هنوز خیلی ها از اخبارمربوط به او را پیگیری
می کنند. با او گفت وگوی خودمانی و عیدانه ای انجام داده ایم که در زیر
می آید.
از ممنوع الخروج شدن شما شروع می کنیم.چطور شد که این اتفاق افتاد؟من
برای تعطیلات عید قرار بود به همراه همسرم به آمریکا بروم تا پسرم امیر را
ببینم.یک سال بود که پسرم را ندیده بودم.پایم را که به فرودگاه گذاشتم
گفتند ممنوع الخروجم.آنها پاسپورتم را ضبط کردند و همسرم به تنهایی مسافرت
کرد.من برگشتم و پیگیری کردم دیدم به خاطر شکایت یک پزشک است.پزشکی که به
خاطر یکی از مصاحبه هایم به دادگاه رفته بود و دادگاه هم رای را به نفع
ایشان اعلام و بنده را به 54 ضربه شلاق محکوم کرده بود.در حالیکه احضاریه
به یک پلاک دیگر رفته بوده واصلا دست من به آن نرسیده .جالب اینجاست که یک
شیر پاک خورده ای به جای من پای این احضاریه ها را امضاء کرده بود و همین
اتفاق باعث شد تا قاضی حکم بدهد و من را محکوم کند.سوال من اینجاست که اگر
یک آدم غیر ورزشی هم باشد این اتفاق برایش می افتد؟بحث شکایت یک طرف است
اما اینکه این اتفاق بدون اطلاع من افتاده و دادگاه رای می دهد عجیب است.من
پایم را پیش این آقای دکتر عمل کردم و چند سال بعد رفتم پیش دکترهای
آلمانی.آنها به من گفتند چطوری پایت را عمل کرده؟ اگر در آلمان بود نمن
باید برای کوتاه شدن پایم طلبکار می شدم. هنوز هم معتقدم پایم را بد جوری
عمل کرده که مجبور شدم چند بار دیگر آن را عمل کنم. حالا که کار به اینجا
کشیده مدارک عملش را بعد از نزدیک 20 سال می برم به نظام پزشکی و من هم
شکایت می کنم. عید من خراب شد.به خاطر احضاریه هایی که نرسیده باید اینجا
در خانه تنها باشم.
پس عید را کلا در تهران گذراندید؟بله تهران،در مغازه ام بودم. خیابان شریعتی نرسیده به تجریش فست فود عابدزاده 22.
این جریان 22 چی هست؟
فعلا نمی گویم.
یعنی مسافرت نرفتید؟ معمولا ایام عید یا دوبی هستی یا شمال.نه تهران هستم به خاطر مغازه. البته شاید دو، سه روزی بروم شمال ولی خرج زندگی سنگین شده. باید مغازه باشم. کاسبی خرابه آقا.
از پسرت امیر چه خبر؟داره
بازی می کنه تو لس آنجلس بلوز آمریکا. خدا را شکر خیلی پیشرفت کرده. چند
وقت پیش هم جلوی تیم ملی مکزیک بازی داشتند. امیر نیمه اول بازی کرد و گلی
نخورد ولی نیمه دوم یک گلر دیگر بازی کرد که در نهایت یک گل خوردند و یک بر
صفر باختند. مربی از امیر خیلی راضی هست. خوشحالم ازا ینکه پسرم با 18 سال
سن در یک تیم بزرگسال آمریکایی فیکس بازی می کند و جلوی تیم مکزیک یک نیمه
گل نخورده.
امیر در لس آنجلس بلوز می ماند؟آره. فعلا اونجا هست تا در آینده ببینیم چه پیش می آید.
مسابقات لیگ کی شروع می شود؟یک
ماه و نیم دیگه. اونجا زمان مسابقات مثل ایران نیست. نحوه انتخاب بازیکنان
هم متفاوت است. مثل ایران نیست که با بازیکن قرارداد ببندند و بعد از او
استفاده کنند، بلکه اول در تمرینات بازیکن را می بینند و بعد اگر مربی ok
شد قرارداد می بندند. مربی تیم لس آنجلس بلوز یک فردی هست به نام چارلی که
خیلی به امیر اهمیت می دهد. رئیس باشگاه هم یک ایرانی است به نام آقای
منصوری که خیلی به امیر لطف داشته. خیالم از همه بابت راحت است.
صحبت از این بود که امیر به تیم های اسپانیایی برود. چی شد؟!یک
قول هایی داده اند. جریان این است که آقای منصوری و یکی از دوستانش
ارتباط نزدیکی با باشگاه رئال دارند و گفته اند با توجه به اینکه امیر فقط
18 سال سن دارد، می شود او را به یک تیم اسپانیایی برد. آنها در حال رایزنی
هستند. فعلا در همین حد هست. نه بیشتر و نه کمتر.
دلتنگی نمی کند؟!
الان
من یک سال است امیر را ندیده ام. همسرم هم همینطور. ماشاءاله امیر مردی
شده برای خودش، بچه که نیست. از کلاس راهنمایی فرستادمش انگلیس. آنجا هم
درس می خواند و هم فوتبال بازی می کرد. پنج ماه در مدرسه فوتبال تاتنهام
بود. دو هفته با منچستر تمرین کرد و حالا هم که یک سال است رفته آمریکا و
در تیم بزرگسالان لس آنجلس بلوز بازی می کند.
دانشگاه چی؟!اگر
امیر در دانشگاه درس بخواند طبق قوانین آمریکا مجبور است در تیم دانشگاه
بازی کند. یک مدتی در دانشگاه درس خواند و حالا باید یک سال بگذرد و بعد از
یک سال می تواند به دانشگاه برود و در یک تیم دیگر بازی کند.
احتمال دارد امیر روزی به ایران برگردد ؟راستش
به خاطر اتفاقات و بلاهایی که سر خودم آوردند دوست نداشتم اصلا در ایران
بازی کند. پیش خودم فکر کردم با من که سال ها در تیم ملی بازی کردم و
کاپیتان تیم ملی بودم چه کردند که بخواهند با امیر بکنند اما حالا نظرم عوض
شده و اگر در آینده شرایط مهیا باشد، احتمال دارد که امیر بیاید و در لیگ
برتر ایران بازی کند. البته الان خیلی خوب است که در ایران نیست چون هم
درسش را می خواند و هم اینکه در محیط فوتبال ایران نیست وگرنه پسرم چون پسر
عابدزاده است اگر در ایران باشد، روزنامه ها و حاشیه ها رهایش نمی کنند و
نمی گذارند از نظر روحی- روانی آرامش داشته باشد و پیشرفت کند. شما ببینید
این چه فوتبالی است که همه اش باندبازی است. نمونه اش فدراسیون فوتبال که
رفته یک آدمی که مجری رادیو و بعد هم تلویزیون بوده را آورده و کرده سرمربی
تیم ملی جوانان این مملکت. بعد هم می گویند طرف مدرک مربیگری A دارد. این
دلیل خوبی است برای انتخاب سرمربی تیم ملی جوانان کشوری مثل ایران که جزو
مدعیان فوتبال آسیاست؟! چرا نمی گویند که سابقه مربیگری اش قبلا چه بوده؟
ما این همه مربی کارکشته و سرشناس داریم که خیلی از آنها بیرون گود
نشسته اند، آنوقت یک مجری می شود سرمربی تیم ملی. فاتحه این فوتبال را
باید خواند با این باندبازی ها. بعد آدم متوجه می شود که طرف از اینور و
آن ور سفارش شده و یک جورهایی به فدراسیون فوتبال تحمیلش کرده اند. انگار
نه انگار، کک کسی هم نمی گزد. در این فوتبال را باید گل گرفت با این
اتفاقات.
این آکادمی فوتبال احمدرضا عابدزاده واقعا آکادمی است یا یکی مثل مدارس فوتبال های ایران؟نه
واقعا آکادمیک و اصولی کار می کنم. تازه دو، سه ماه است که فعال کرده آم.
چون ترم زمستان راه اندازی کردیم و نوجوانان و نونهالان درگیر درس هستند،
زیاد شلوغ نشد. البته من هم برای ثبت نام کلی شرایط می گذارم. اول تست
می گیرم. اگر طرف استعداد دروازه بانی داشت، قبول می کنم که در آکادمی کار
کند وگرنه می گویم بهتر است بروی یک رشته ورزشی دیگر. نمی خواهم پول الکی
از مردم بگیرم و بعد هم تو دلم به آنها بخندم. وجدانم ناراحت می شود از
اینجور کارها. تو همین زمستان بالغ بر دویست نفر تماس گرفتند برای ثبت نام.
از نزدیک 50 نفر تست گرفتم اما فقط چهار گلر را قبول کردم که بیایند کار
کنند. ان شاء اله برای بهار و تابستان بتوانیم یک کار درست و حسابی و اصولی
انجام دهیم.
هنوز هم خودت هر روز تمرین می کنی؟
روز یدو ساعت و نیم. به جز جمعه ها. البته جمعه ها هم چون سالن بدنسازی تعطیل است، نمی روم.
روزی دو ساعت و نیم زیاد نیست؟ مگر برای قهرمانی تمرین می کنی؟
عادت
کرده ام. یک عمر است که دارم روزی دو، سه ساعت تمرین می کنم. از وقتی
فوتبال را کنار گذاشته ام، این تمرینات اصلا و ابدا قطع نشده. می روم
تردمیل و دوچرخه می زنم و بعد هم تمرین با وزنه. البته چون زانویم اذیتم
می کند، تمرینات با وزنه من یکسری تمرینات خاص است.
چند بار زانویت را جراحی کرده اند؟سه بار زانوی چپ، دو بار زانوی راست. شاید در آینده مجبور شوم کشکک زانوی چپم را عوض کنم.
یعنی کشکک مصنوعی بگذارید. جدا؟!دکترها می گویند احتمال دارد در آینده مجبور به این کار شوند اما من زیر بار نمی روم.
آخر چه؟!با تمرین درست می شود. حرفی که آنها می زنند یک احتمال است درباره 15 یا 20 سال دیگه.
چطور شد که چند هفته قبل از جام جهانی 98 فرانسه زانوهایت را جراحی کردی و توانستی در این رقابت ها بازی کنی؟!55
روز قبل از جام جهانی بود که زانویم را عمل کردم. تیم ملی در اردو بود و
من در اتاق عمل. همه می گفتند محال است بتوانی در جام جهانی بازی کنی. حتی
دکتر رازی پزشک جراح من می گفت سه ماه دیگر باید تمرینات را شروع کنی اما
من گفتم 25 روز دیگر تمرین کردن را شروع می کنم و می روم جام جهانی. باور
نمی کنید اما از زمانی که روی تخت بودم فکر تقویت عضلات زانو بودم. روزی سه
بار تمرین می کردم. 5/1 ساعت صبح. سه ساعت ظهر و دو ساعت هم شب. تمریناتی
طاقت فرسا که الان فکرش را می کنم پیش خودم می گویم فقط از عهده خودم
برمی آمد و محال است فوتبالیست های امروزی زانوی خودشان را عمل کنند و برای
رسیدن به مسابقات بعد از 25 روز تمرین گلری کنند. آن هم با امکانات و علم
پزشکی آن زمان. من اما روزی سه بار تمرین می کردم. حدود هشت، هفت ساعت وقت
می گذاشتم تا آماده شوم. یادم هست روز بازی با آمریکا 83 کیلو بودم. در
حالی که قبل از عمل 87 کیلو وزنم بود.
بالاخره معلوم شد چرا در بازی با یوگسلاوی نیمکت نشین شدی؟!بروید
از آقای سرمربی (جلال طالبی) بپرسید که چرا این کار را کرد. می گفت با درد
تمرین می کنی. یادم هست قبل از بازی با یوگسلاوی یک بازی دوستانه گذاشتند.
من تو گل بودم و مابقی نفرات بازیکنان ذخیره تیم ملی بودند. آن روز 10، 12
موقعیت گلزنی را گرفتم و یک بر صفر بردیم اما روز بازی نام من در ارنج
نبود. بعد که پرسیدم چرا گفت نمی خواهم آبروی تو برود. گفتم یعنی چی؟ من
این همه زحمت کشیدم تیم ملی به جام جهانی برود. این همه سختی کشیدم که
آماده شوم برای جام جهانی اما ... . من بودم و محمد خاکپور و آقای مربی
توضیحاتی داد تا بازی نکردن من را توجیه کند. محمد خاکپور همین طور مانده
بود چه بگوید. آن بازی گذشت تا اینکه بازی با آمریکا و آلمان رسید و من
طوری بازی کردم که آقایان فهمیدند چطور حقم را پایمال کرده بودند.
واقعا اگر زانوهایت اجازه می داد تا چند سالگی بازی می کردی؟!(می خندد)
تا 50 سالگی. حداقل تا 45 سالگی بازی می کردم. چرا بازی نمی کردم؟ وقتی
آمادگی بدنی ام همین حالا طوری است که بازیکنان ملی پوش هم طاقت تمرینات
اختصاصی من را ندارند چرا بازی نمی کردم؟ فوتبالیست که نبودم بخواهم بدوم.
گلر بودم و بدنم هنوز هم آماده است اما این زانوهایی که پنج بار و آن هم در
اوج فوتبالم عمل شده اند، دیگر اجازه نمی داد بازی کنم و من مجبورا فوتبال
را کنار گذاشتم اما حالا که همه در حال پول گرفتن و بستن قراردادهای
400،500 میلیونی هستند چرا من نباید بازی می کردم. اینها سالی 20 گل
می خوردند اما من سالی شش تا می خوردم. سال 75 یا 74 بود که در نزدیک 10
بازی گل نخوردم تا پرسپولیس فاصله اش با صدر جدول را کم کند و قهرمان لیگ
شود.
حالا فکر می کنی پسرت بتواند تا اندازه ای جای خالی پدر را درون دروازه پر کند؟ان شاءاله از من هم بهتر می شود. وقتی جلوی مکزیک یک نیمه بازی کرده و گل نخورده یعنی اینکه پیشرفت خوبی داشته.
ولی عابدزاده شدن ...
هیچ وقت
نباید ناامید بود. باید کار کرد و تلاش بیشتری داشت. این چیزی است که من
همیشه به امیر می گویم. مگر شما از روز اول بلد بودی دوچرخه سواری کنی؟ چند
بار خوردی زمین تا یاد گرفتید. برای یک گلر شش دانگ شدن هم باید زحمت کشید
و هر روز نقاط ضعف را برطرف کرد.
چند وقت پیش در بازی ایران- لهستان به میدان رفتی. آن روز مشکلی برای بازی کردن نداشتی؟
چون
زمین چمن مصنوعی بود، یک مقدار پایم درد گرفت و زمانی که یک کم زیاد دویدم
پایم درد داشت اما کلا مشکل زیادی نداشتم و حتی شوت هم می زدم.
یکی از نقاط قوت شما پرتاب توپ با دست تا هجده قدم حریف بود. چطور این کار را می کردی؟!هنوز
هم خیلی راحت می توانم این کار را انجام دهم. بستگی دارد که درجا پرتاب
کنی یا اینکه بدوی و بعد توپ را بفرستی. برای اینکه یک گلر از چنین توانی
برخوردار باشد باید عضلات دستش قوی باشد و تمرینات ویژه ای هم انجام دهد.
شاید چون من یک زمانی هندبال بازی می کردم از این نظر یک مقدار جلوتر از
بقیه بودم. کلا باید بگویم که دروازه بانی تلفیقی است از فوتبال، هندبال،
بسکتبال، والیبال و همه رشته ها حتی کشتی و دو و میدانی. اگر دقت کنید
دروازه بانی به نوعی با این رشته ها یک رابطه ای دارد. یادم هست یک روز سر
تمرین به میثاق و حقیقی گرفتم من توپ را بغل می کنم بیاید توپ را از من
بگیرید اما آنها نتوانستند. به آنها گفتم شما انجام دهید. آنها این کار را
کردند اما من توپ را از آنها گرفتم. گفتم این استقامت بدنی است که به شما
کمک می کند در دروازه بانی و قدرت دست هایتان. اصلا یک گلر باید در هجده
قدم همه را له کند و همه کاره باشد. من همیشه به شاگردانم گفته ام
دروازه بان هر گلی که بخورد مقصر است چون باید آنقدر قوی باشد که تحت هیچ
شرایطی گل نخورد.
درباره آمدن دنیزلی به پرسپولیس چه نظری داری؟ به نظرت تیم با او موفق می شود؟!به
هر حال دنیزلی یک مربی مطرح است که در تیم های بزرگی بوده اما فعلا که
نتایج چندان جالب نیست. مربی گرانقیمتی که چهار میلیارد می گیرد باید بهتر
از این نتیجه بگیرد. اصلا شما نگاه کنید که فوتبال ما از امثال کروش و
دنیزلی چه بهره ای می برد. به جای اینکه از کروش کار بکشند، او را به
شهرستان ها بفرستند و برای سایر مربیان کلاس مربیگری بگذارد، همه اش در سفر
است. هیچ کس هم نمی گوید کروش کجاست؟! می آید یک بازی برای تیم ملی
مربیگری می کند و بعد هم 40 روز می رود مرخصی. وقتی در فوتبال ما یک مجری
رادیو می آید و سرمربی تیم ملی جوانان می شود ما درباره چه چیزی با هم صحبت
می :نیم. همه اش شده باندبازی. طرف مجری رادیو بوده، بعد رفته تلویزیون و
حالا شده سرمربی تیم ملی جوانان این مملکت. آنوقت این همه مربی نشسته اند
کنار گود و می گویند او مدرک مربیگری دارد. مگر مدرک گرفتن کاری دارد؟ شما
برو کلاس بشین چهار ماه بعد برو کلاس و بعد هم A. یعنی تو هم باید سرمربی
تیم ملی جوانان شوی و این همه مربی کارکشته و کاربلد بیرون باشند؟ اینجوری
انگار ما هم باید برویم مجری رادیو شویم تا شاید به جایی برسیم. البته باید
یک پارتی کلفت هم داشته باشیم. پرسپولیس هم همین شده. این آقایونی که
مدیرعامل می شوند کجای فوتبال بوده اند؟! تا بیاید فوتبال و فوت و فن را
بشناسد. تا بیاید فوتبالیست ها را بشناسد آبروی تیم رفته و هواداران هم
باید حرص بخورند.
با این مصاحبه ها فکر نمی کنی راه بازگشت خودت به پرسپولیس را می بندی؟!چکار
کنم؟! بیام و به به و چه چه کنم؟! من احتیاجی به این کارها ندارم. آن چیزی
که واقعیت است را می گویم. عقده این را ندارم که سمتی بگیرم. محال است که
چاپلوسی کسی را کنم تا برگردم پرسپولیس. مگر کاری دارد؟ می توانستم همین
حالا به شما بگویم دنیزلی بهترین مربی دنیاست اما دیدید که گفتم مربی خوبی
است اما نتایج خاصی در پرسپولیس نگرفته. مگر نمی توانم بیایم و از رویانیان
تعریف کنم و بعد هم راحت در پرسپولیس یک پستی بگیرم و یک قرارداد چند صد
میلیونی امضا کنم؟ من آدم خودخواهی نیستم. اگر فکر خودم باشم بازگشت به
پرسپولیس برای من با دو مصاحبه امکان پذیر است. اما واقعیت چی؟! من حرف حق
را می زنم به امید آنکه از حق هوادار دفاع کرده باشم. حالا بماند که
بعضی ها تو این فوتبال زرنگ هستند و می دانند چگونه با سیاست رفتار کنند تا
همیشه در پرسپولیس باشند اما من اینکارها را یاد نگرفته ام و تا آخر عمر
هم زیر بار چاپلوسی و تملق گویی نمی روم. این آقای موقت را دیدید چه کار
کرد؟! پرسپولیس هنوز هم دارد چوپ خودخواهی اینها را می خورد. فک و فامیل
خودشان را آوردند پرسپولیس و بعد هم هر کاری دلشان خواست کردند. من هم این
چیزها را می دیدم و می گفتم که اینها پرسپولیس را نابود می کنند اما کسی به
حرف ما گوش نکرد و حالا همه دارند می بینند که امسال چه بلایی بر سر تیم
آوردند و مدتی که در باشگاه بودند، چه ها که نکردند. من آدم ها را زود
می شناسم و محال است کسی را بشناسم و بخواهم درباره او چیزی جز واقعیت
بگویم.
به طور
کلی زیاد میانه خوبی با مدیران فوتبال نداری، زمان جام جهانی هم با
صفایی فراهانی به مشکل خوردی و همان بحث ها باعث شد دیگر به تیم ملی دعوت
نشوی؟
آره، دیگه دعوتم نکردند تا اینکه اینقدر انتقاد
کردید شما و بقیه رسانه ها که آقای مربی (جلال طالبی) گفت عابدزاده باید
تست پزشکی بدهد. من هم برای اینکه بهانه دست شان ندهم رفتم و تست پزشکی
دادم و اتفاقا در تمام تست ها هم به جز یک مورد نفر برتر تیم ملی شدم و
نمرات تست های من از همه ملی پوشان بهتر بود. جالب بود. رفتم اردو اما مربی
گلرها طبق برنامه ای که آقای مربی به او داده بود چنان تمریناتی برایم در
نظر گرفت که زانوهایم خرد شود اما من کم نیاوردم و همه تمرینات را انجام
دادم تا اینکه برای یک بازی دوستانه رفتیم قطر و آنجا یک دفعه من را
نشاندند روی نیمکت. هیچی نگفتم و به کارهایشان فقط خندیدم چون نمی خواستند
من در تیم ملی باشم اما رسانه ها و مردم بدجوری روی آنها فشار آورده بودند.
از قطر که برگشتیم تیم برای جام ملت های آسیا (2000) رفت لبنان و برای
اینکه من کنار تیم نباشم گفتند ویزای همه صادر شده جز عابدزاده! دروغی
گفتند که بدتر شد و اعتراض مردم و رسانه ها به این کارشان بیشتر. من
نمی دانم آقای صفایی فراهانی هم در این ماجرا دخالت داشتند یا نه اما کلا
مشکل من با او این بود که در جام جهانی گفتم تیم ملی به خاطر زحمات و
تلاش های شبانه روزی و چندین ماهه بازیکنان به جام جهانی رفته و از پولی که
فیفا به فدراسیون می دهد باید مبلغی به هر بازیکن بدهید. من کاپیتان تیم
بودم و بازیکنان هم از من انتظار داشتند اما صفایی فراهانی زیر بار نرفت و
حتی با من به مشکل خورد. شش سال پیش بود که ایشان را در فرودگاه دیدم و به
او گفتم حق ما را خوردی که خندید و گفت تو هنوز آن ماجرا را فراموش
نکرده ای؟! کل ماجرا همین بود. من می توانستم مثل کاپیتان های امروزی و
خیلی از آدم های سیاستمدار به عنوان کاپیتان از حق بچه ها دفاع نکنم و خودم
را پیش رئس فدراسیون و سرمربی تیم ملی عزیز کنم اما این کارها را بلد
نبودم و نیستم. به طور کلی از این جور بلاها کم سرم نیاوردند.
مثل اخراج از پرسپولیس، ترس از محبوبیت عابدزاده و ....بگذریم
دیگر. به هر حال آنموقع هم یک اتفاقاتی افتاد. هر چی باشد آقای پروین یک
آدم فوتبالی است و من اگر از یک فوتبالی کم لطفی ببینم می توانم یک جوری با
ماجرا کنار بیایم اما محال است با کارهای ناجوانمردانه مدیران سیاسی کنار
بیایم. شما ببینید آقای موقت و دیگر مدیران سیاسی چه بلایی سر پرسپولیس
آوردند و این تیم بزرگ و پرطرفدار را با کارهایشان چگونه تحقیر کردند. آنها
فکر خودشون بودند و می خواستند قدرت نمایی کند، شما دیدید که رفتند به
استیلی خدمت کنند اما به او خیانت کردند. کاری کردند که فکر می کنم حمید
تازه فهمیده باشد دوستی خاله خرسه آنها چه بلایی سر او و پرسپولیس آورد.
اینها همان آدم هایی هستند که از نام من هم وحشت داشتند و لیدرهایشان کاری
کردند که مردم من را در استادیوم تشویق نکنند. الان هم یک جورهای دیگری
همین بساط ها هست. مدیرعامل جدید هم می خواهد به مردم این نکته را بفهماند
که من عابدزاده را می خواستم اما خودش نیامد اما نمی آید همه جریان را
توضیح بدهد.
چه جریانی؟!تیم
تحت فشار بود بود و کادرفنی مورد قبول مردم نبود. گلرها هم گل های بدی
می خوردند و مربی گلرها (سعید عزیزیان) را کنار گذاشته بودند. آقایان به
این فکر افتادند اگر عابدزاده بیاید دیگر کسی علیه تیم شعار نمی دهد. این
بود که آمدند سراغ من. من هم به رویانیان گفتم احتمال دارد استیلی دو هفته
دیگر اخراج شود. اگر استیلی را برکنار کردید و مربی خارجی آوردید، تکلیف من
چه می شود؟! تضمین می دهید مربی خارجی من را در کادرفنی حفظ کند؟! گفتند
بله. گفتم پس این را در قراردادم بنویسید. این را که گفتم حرف شان عوض شد و
گفتند نمی شود بنویسیم. من هم گفتم خداحافظ. شما هم دیدید که دو هفته بعد
از مذاکره با من استیلی را اخراج کردند و دنیزلی آمد. پس اگر من می آمدم
فقط با آبروی خودم بازی کرده بودم و بس. اینها فکر اعتبار و آبروی من بودند
یا نبودند؟! پس چرا نیامدند به هواداران بگویند که عابدزاده حق داشت که
تضمین بخواهد؟ اما اینها این حرف را نزدند. تازه استیلی رفت شبکه خبر و
مصاحبه کرد که احمدرضا مربی گلرهای پرسپولیس شد. در حالی که اصلا صحبتی با
من نشده بود و فقط نماینده ام (محمد رجبی) یک جلسه ای با پروین برگزار کرده
بود و قرار شده بود پروین جلسه ای ترتیب دهد تا من و رویانیان با هم صحبت
کنیم اما این کار را هم نکرده بودند. گفتم که از این اتفاقات برای من بارها
و بارها رخ داده. از قدیم تا حالا و من به این نامهربانی ها و کم لطفی ها
عادت کرده ام.
کمی هم درباره وضعیت امسال گلرهای پرسپولیس صحبت کنیم. میثاق و حقیقی.
میثاق
که به نظر من فقط مشکل روحی دارد. ایراد او این بوده که بعد از دریافت یکی
دو گل نتوانسته با خودش کنار بیاید و این وضعیت ادامه پیدا کرده وگرنه او
یک گلر خوب است که دیدید فصل قبل چه عملکرد خوبی در خود داشت. پس مشکل از
خودش نیست. بلکه کسی نبوده که خوب او را تمرین بدهد و وقتی که گل می خورد
او را از نظر روحی برای بازی بعد آماده کند. حقیقی هم که رفته روسیه.
به نظرت تصمیم درستی گرفت یا اشتباه کرد؟!اتفاقا
حقیقی آمد پیش من و گفت که چنین پیشنهادی به او شده، گفت به نظرتان چکار
کنم؟! گفتم حتما برو. هر چه زودتر هم برو چون امسال در پرسپولیس خوب کار
نکردی و اگر اینجا بمانی روحیه ات خراب می شود. شاید اگر حقیقی نمی رفت
همان بلایی که سر میثاق آمد سر او هم می آمد. علاوه بر این من به علیرضا
گفتم شانس یکبار در خانه ات را زده. آن را از دست نده چون امکان لژیونر شدن
همیشه فراهم نیست. علاوه بر این آنطور که شنیده ام روبین کازان باشگاه
کوچکی نیست و پول خوبی هم گیر علیرضا آمده. او حالا آنجا با بهترین مربیان و
بهترین اتفاقات تمرین می کند و از حاشیه های داخل ایران فاصله دارد و
می تواند پیشرفت کند. البته امیدوارم که او نیمکت نشین نشود و حداقل در
بازی های دوستانه تیمش بازی کند تا در شرایط مسابقه باشد چون یک گلر اگر
بازی کند در آینده به مشکل می خورد.
خودتان هم پیشنهادی برای لژیونر شدن داشتید؟بله،
تیم فنرباغچه ترکیه پیشنهاد داده بود که بروم آنجا. پیشنهاد خوبی هم به من
دادند اما شرایط فراهم نشد که بروم آنجا. من آن موقع با تیم پاس توافق
کرده بود و نمی خواستم زیر قولم بزنم. این بود که روی مرد و مردانگی و به
خاطر قولی که به پاس و مدیرعامل وقت آن (طباطبایی) داده بودم قبول نکردم
بروم فنرباغچه. همین الان هم نامه ای که باشگاه فنرباغچه فرستاده بود را
دارم. یک تیم انگلیسی هم بود که دعوت کرد بروم آنجا و تست بدهم اما من قبول
نکردم که تست بدهم. گفتم اگر من را می خواهید همین حالا قرارداد ببندید.
به هر حال شاید اشتباه کردم پیشنهاد فنرباغچه را قبول نکردم. آن موقع اگر
اشتباه نکنم گلر تیم ملی مکزیک را داشتند و سراغ من هم آمدند.
ولی شما که در پاس بازی نکردید؟آره، رفتم استقلال!
پدر همسرتان استقلالی بود؟آره
دیگه. رفتنم به استقلال کلی جریان داشت. ته دلم نبود بروم آنجا. من با
باشگاه پاس توافق کرده بودم. با آقای طباطبایی. آن موقع بهزاد غلامپور هم
گلر تیم ملی بود و در پاس بازی می کرد. آقای طباطبایی می گفت می خواهم دو
تا گلر خوب داشته باشم. گفتند یک میلیون پیش قرارداد می دهیم با ماهی صد
هزار تومان حقوق و یک آپارتمان.
در این گیرودار استقلالی ها
آمده بودند سراغ من. من گفتم محال است بیایم. آنها رفته بودند سراغ مدیر
باشگاه پاس و طباطبایی گفته بودند شما که غلامپور را دارید پس بگذارید
عابدزاده بیاید استقلال. این شد که آنها با هم توافق کردند. آنها رضایت پاس
را گرفتند و گفتند حالا دیگر بهانه ای ندارید. استقلال قرار بود زمین به
من بدهد با ماهی 300 هزار تومان پول. گفتند سیمان و آهن و اینجور چیزها هم
می دهم تا در زمینی که به تو می دهیم خانه بسازی. آنها ساعت 3 نصف شب بود
که من را بردند پیش آقای طباطبایی مدیر باشگاه پاس و در حضور او گفتند
ایشان مخالفتی ندارد که بیایی. من هم دیگر بهانه ای نداشتم. رفتم استقلال
اما پولم را هم ندادند. آن موقع آقامحمدی همه کاره استقلال بود، اما بعدها
به قولش عمل نکرد.
مگر پرسپولیسی نبود، پس چرا نیامدی پرسپولیس؟(می خندد)، مگه من پرسپولیسی هستم؟! حالا بعد از یک عمر این حرفها را به من می زنید؟
خب، جواب سوال ما را بدهید؟اتفاقا
یکسال قبل از اینکه بروم استقلال خودم داوطلبانه رفتم سراغ مایلی کهن. آن
موقع مایلی کهن مربی پرسپولیس بود. گفتم اجازه می دهید من بیایم پرسپولیس.
گفت برو شهر خودت پسرجان. گفتم راه پیشرفت کردن من این است که در تهران
بازی کنم. پرسپولیس را دوست دارم. گفت برو شهر خودت بهتر است. گفتم مگر شما
از روز اول تهران بودید، گفت نه من بچه انزلی هستم. گفتم خب من هم
می خواهم همین کار انجام دهم و به تهران آمده و پیشرفت کنم. در نهایت گفت
که نیازی به تو نداریم. من هم گفتم به آقای پروین بگو اگر رفتم یک تیم دیگر
تهران از من ناراحت نشی. حتی قبل از اینکه با پاس توافق کنم هم به
پرسپولیس پیغام دادم اما آنها گلرهای خوبی داشتند و من چون جوان بودم احساس
می کردند نیازی به من ندارند. اما وقتی که رفتم استقلال داستان عوض شد و
از من گلایه کردند که چرا نیامدی پرسپولیس و از این حرف ها. علاوه بر اینها
توصیه های پدر همسرم و پیگیری های خیلی زیاد استقلالی ها هم تاثیر زیادی
داشت.
اما استقلالی ها خیلی راحت تو را از دست دادند؟آره. من رفتم سپاهان. سال 72 بود. 6 میلیون به من پیشنهاد دادند. آن موقع هیچ تیمی از این پولها به کسی نمی داد.
و داستان آمدنت به پرسپولیس؟!بازی
ایران و چین تایپه بود که مصدوم شدم. دقیقه 3 بود. نادر محمدخانی تیم را
کشیده بود جلو برای آن آفسایدگیری، مهاجم چین تایپه از تله آفساید فرار
کرد. من آمدم جلو توپ را دفع کنم که زانویم چرخید و از فرط درد دور خودم
می پیچیدم. زانویم داغون شده بود. باید جراحی می کردم اما دیگر کسی کاری به
کار من نداشت. داستان پهلوان زنده بود. حالا مصدوم شده بودم و هیچ کس
احوالم را نمی پرسید. نه سپاهان برای من کاری کرد نه استقلال. استقلالی ها
می گفتند چرا رفتی سپاهان، اما وقتی مصدوم شدم کسی نیامد سراغم. اوضاع مالی
من هم آن موقع خیلی خیلی بد شده بود. روزهای سختی را سپری می کردم.
جایی گفته بودی که در ماشین می خوابیدی؟داستان دارد، ولش کن.
و بعد ...؟
هیچی
دیگه. آقای عابدینی مردانگی کرد و آمد سراغ من. گفت هزینه جراحی ات چقدر
می شود. گفتم پزشکان گفته اند باید بروی آلمان. فکر کردم فوتبالم تمام شده
اما عابدینی در جواب من گفت کل هزینه هایت را می دهم. به پول آن زمان فکر
می کنم 15 میلیون تومان هزینه شد. من رفتم آلمان و سالم و سلامت برگشتم.
عابدینی گفت پس حالا بیا و با پرسپولیس قرارداد ببند. گفتم مهندس من
سالهاست که دنبال این فرصت بودم تا در تیم خودم بازی کنم. حالا که شما این
مردانگی را کرده ای دیگر چه باید بگویم. سال اول که قرارداد مالی نداشتم و
در واقع بابت هزینه های جراحی چیزی نمی گرفتم. البته عابدینی سعی می کرد یک
جورهایی هوای من را از نظر مالی داشته باشد. فصل بعد اما فکر کنم قرارداد
20 میلیونی امضا کردم. روزهای خوبی بود بازی کردن برای پرسپولیس و
قهرمانی های متوالی در لیگ و نتایج خوب در آسیا. تیم آن موقع پرسپولیس با
تیم حالا یک ذره هم قابل مقایسه نیست. اما آن موقع از دفاع گرفته تا نوک
حمله پرسپولیس پر بود از ستاره که همگی آنها یا ملی پوش بودند یا سابقه
سالها بازی کردن در تیم ملی.
منبع: خبرآنلاین
آدم اینجا تنهاست
ودر این تنهایی سایه ی نارونی
تا ابدیت باقی است.
علی ناری بازیکن سابق تیم دریای بابل و شهرداری امیرکلا با حضور در کلاس مربیگری D آسیا که در تاریخ ۱۳۹۱/۴/۴ لغایت ۱۳۹۱/۴/۸ درهییت فوتبال منطقه 2 استان مازندرن - شهرستان بابل برگزار شد توانست با موفقیت این مدرک مربیگری را بگیرد.
بالوتلی به آث میلان پیوست